การค้ามนุษย์เป็นวิกฤตการณ์ระดับโลกที่บีบบังคับให้บุคคลต้องอยู่ในสภาพแวดล้อมที่เหมือนทาสและถูกทารุณกรรมและเอารัดเอาเปรียบในรูปแบบต่างๆ รวมถึงการแสวงหาประโยชน์ทางเพศจากเด็กเพื่อผลกำไร ในประเทศไทย จำนวน 425,500 คนที่ใช้ชีวิตเป็นทาสสมัยใหม่ โดยความยากจนและการขาดการศึกษาเป็นปัจจัยเสี่ยงที่สำคัญที่ทำให้เด็กๆ ตกเป็นเหยื่อของผู้ค้ามนุษย์ได้เป็นพิเศษ

สมการนี้ชัดเจน ขาดการศึกษา = ขาดทางเลือก = เปราะบาง การวิจัยของ Simon Baker เกี่ยวกับเด็กที่ถูกแสวงหาประโยชน์ทางเพศในเชียงรายระบุว่า ตัวเลขการลงทะเบียนเรียนเป็นตัวบ่งชี้ที่สำคัญของเด็กที่มีความเสี่ยงต่อการค้าประเวณีเด็ก หลุยส์ เชลลีย์ ผู้เชี่ยวชาญด้านการค้ามนุษย์ระบุว่า ผู้ที่ถูกค้ามนุษย์มักมีการศึกษาต่ำที่สุด ในพื้นที่สามพรมแดนของประเทศไทย โสเภณีที่สำรวจร้อยละ 22 ไม่เคยเข้าเรียนในโรงเรียน และร้อยละ 41.5 มีการศึกษาระดับประถมศึกษาเพียงเล็กน้อย ในภาคเหนือของประเทศไทย เด็กร้อยละ 9.9 ไม่เคยเข้าเรียนในโรงเรียน และสำหรับเด็กที่เข้าเรียน ร้อยละ 57 ลาออกก่อนจะจบมัธยมศึกษาตอนปลาย เมื่อพิจารณาจากสถิติเหล่านี้ จึงไม่น่าแปลกใจที่ภาคเหนือของประเทศไทยยังคงเป็นแหล่งเพาะพันธุ์อุตสาหกรรมค้าประเวณีเชิงพาณิชย์ของประเทศ จากการประมาณการพบว่ามีเด็กมากกว่า 60,000 คนถูกแสวงหาประโยชน์ทางเพศเพื่อการค้าในประเทศไทยทุกปี